Blog

In de herfst van 1982 keerde ik terug naar Amsterdam na een vierjarige fietsreis rond de wereld op mijn trouwe RiH-fiets, die ik in 1978 had gekocht bij Wim van der Kaaij. Tijdens mijn reis had ik overal ter wereld foto’s, krantenartikelen en brieven gestuurd naar Wim en zijn vrouw Rie, terwijl ik vol trots het verhaal van RiH verspreidde. Bij mijn thuiskomst werd ik warm onthaald door het stel. Als dank voor mijn ambassadeurswerk verrasten ze me met een ongelooflijk aanbod: een splinternieuwe fiets. Ik was overdonderd. Na een moment van ongeloof vroeg ik voorzichtig of Willem Bustraan jr., de legendarische framebouwer, misschien een randonneurfiets voor me zou willen maken. In de VS en Canada had ik langeafstandstochten van 200, 400 en 600 kilometer gereden, en ik had een ontwerp geschetst voor een soepele, comfortabele tweewieler, perfect voor lange ritten – anders dan de race- en toerfietsen die ik tot dan toe gebruikte.Wim van der Kaaij bekeek mijn schetsen en ging akkoord, maar waarschuwde me direct: het zou niet makkelijk zijn om Bustraan te overtuigen. Op zijn 75e was Willem Bustraan jr. al met pensioen, maar hij kwam nog een paar dagen per week naar de werkplaats boven de zaak om frames te bouwen. Met jarenlange ervaring in het maken van topklasse baan-, cyclocross- en racefietsen kon hij met één blik op een renner een perfect frame op maat bouwen. Een toerfiets, ontworpen door een amateur zoals ik? Dat zag hij niet bepaald zitten. Het kostte dan ook de nodige overredingskracht om hem over de streep te krijgen.Toen Bustraan eindelijk instemde, bracht ik twee volle dagen door in de werkplaats. Met vijf rollen kleuren- en zwart-witfilm legde ik het bouwproces van mijn fiets, nummer 9606, vast. Af en toe schudde Bustraan zijn hoofd, mopperend en vloekend over mijn ontwerp. “Dit ding gaat rijden als een natte dweil,” bromde hij meerdere keren. Toch zag ik hoe hij met precisie aan het frame werkte, terwijl hij tussendoor ook andere projecten en vorken onder handen nam. Het was de winter van ’82-’83, en de werkplaats ademde vakmanschap.Een paar weken later was de fiets klaar: een schitterend donkerblauw gespoten frame, afgewerkt door Wim van der Kaaij met Campagnolo-versnellingen, naven, crankstel en pedalen, Mavic cantilever-remmen en een Cinelli-stuur. Ze hadden zelfs een speciale verchroomde beugel gemaakt om mijn bagagedrager stevig aan het frame te bevestigen. De lokale krant wijdde er een artikel aan, compleet met foto’s. Trots nam ik de fiets mee voor een eerste rit naar huis. En ja, Bustraan had gelijk: zonder bagage voelde hij wat log, een beetje als die natte dweil. Maar zodra ik de fietstassen erop laadde, transformeerde de fiets. Stabiel, soepel en een genot om mee te toeren.Jaren later, toen ik met mijn drie RiH-fietsen naar Canada was geëmigreerd, werd nummer 9606 mijn absolute favoriet uit een collectie van negen fietsen. Het was een fiets met een verhaal, geboren uit eigenzinnigheid, vakmanschap en een vleugje gemopper – een perfecte metgezel voor mijn avonturen.

Hij fietste die week drie keer, elke rit zo’n 75 kilometer, maar de koude noordoostenwind beet genadeloos in zijn gezicht. Vooral zijn kaak, voorgoed beschadigd door een medische blunder, speelde op. Jaren geleden, bij het verwijderen van een wijsheidstand, had een onbekwame tandarts uit Geraardsbergen – een Braziliaanse met Belgische papieren – zijn leven onherstelbaar veranderd. Ze wist van de zware bestraling die hij in 2013 had ondergaan om keelkanker te bestrijden, een behandeling die hem volgens de professor van UZ Gent volledig genas. Maar die bestraling had zijn kaakbeen broos gemaakt, en toch besloot ze met brute kracht, samen met een collega, de tand te verwijderen. Tijdens de ingreep hoorde hij zijn kaak kraken. De pijn nam hij voor lief, maar de gevolgen waren rampzalig.Zonder voorafgaande antibiotica – een medische verplichting – kreeg hij na de ingreep een hardnekkige ontsteking in zijn linkerkaak. Die zomer van 2021 hield hij zichzelf op de been met Dafalgan en Brufen, terwijl hij doorwerkte in zijn loungebar. Op vakantie in december dat jaar brak zijn kaak plots op twee plaatsen. Na twee operaties in Geraardsbergen volgde uiteindelijk een zware ingreep in UZ Leuven. Acht en een half uur lang werd een stuk bot uit zijn kuit in zijn kaak geplaatst om de schade te herstellen. De operatie was een succes, maar de prijs was hoog: zijn linkergezichtszenuw was permanent beschadigd, en de pezen onder zijn kaak stonden steeds strakker, waardoor een pijnvrij leven onmogelijk werd. Elke ochtend werd hij wakker met kwelling, en tegen de avond werd de pijn ondraaglijk – allemaal door die ene onbekwame tandarts.Op advies van de professor die hem in 2013 van keelkanker verloste, zocht hij hulp bij het Fonds voor Medische Ongevallen. In UZ Genk was de conclusie helder: de tandarts had hooguit de wijsheidstand mogen afslijpen, maar nooit zo’n wond mogen veroorzaken. Door de slechte doorbloeding, een gevolg van de bestraling, kon die wond nooit normaal helen. Hoop op verlichting had hij niet meer. De pijn in zijn kaak werd alleen maar erger.Toch voelde hij zich op zijn zeventigste fysiek nog sterk. Wonen aan de kust, ver weg van die tandarts die zijn levenskwaliteit verwoestte, gaf hem rust. Maar de realiteit bleef hard. Afgelopen nacht was de pijn zo hevig dat hij, in plaats van te fietsen of te genieten van een familiefeest, in de zetel lag met een tweede Ibuprofen van 600 mg. Zijn advies aan anderen was simpel: denk twee keer na voor je een tandarts vertrouwt. Zijn verhaal was een waarschuwing, geschreven met de littekens van een leven dat nooit meer hetzelfde zou zijn.

Gijs en Huub waren broers met een passie voor fietsen. Gijs droomde al tijden van een custom fiets, en Huub, die handig was met gereedschap, besloot het frame voor hem te solderen. Ze hadden samen hun zinnen gezet op lichtgewicht buizen, en na wat rondvragen kwamen ze terecht bij Jan Jonkers, een bekende framebouwer uit Rotterdam. Jan leverde precies wat ze nodig hadden: sterke, slanke buizen van topkwaliteit. Met een tas vol materiaal en een hoop enthousiasme gingen de broers aan de slag.Huub begon vol goede moed in zijn schuur. Hij mat alles zorgvuldig op – nou ja, dat dacht hij – en begon te zagen en te solderen. Maar ergens tussen het aftekenen en het doorklieven van de bovenbuis ging het mis. Toen hij het frame in elkaar zette, zag hij het meteen: de bovenbuis was te kort. Veel te kort. Het leek meer op een kinderfiets dan op het stoere racemonster dat Gijs voor ogen had. Huub vloekte binnensmonds, maar er zat niets anders op: ze hadden een nieuwe buis nodig.Gijs trok de stoute schoenen aan en fietste terug naar Rotterdam, naar de werkplaats van Jan Jonkers. Met een schaapachtige grijns legde hij het probleem uit: “Huub heeft de bovenbuis verpest. Te kort gezaagd. Heb je nog zo’n buis liggen?” Jan, een man met een droge humor en een hart van goud, begon te grinniken. Hij rommelde wat in zijn voorraad, trok een perfecte nieuwe bovenbuis tevoorschijn en gaf die aan Gijs. “Hier, neem maar mee,” zei hij. Gijs wilde zijn portemonnee pakken, maar Jan stak zijn hand op. “Nee, nee, hoeft niet te betalen. Maar je moet wel wat voor me doen. Zeg tegen Huub dat hij een lul is. Van mij. Afgesproken?”Gijs lachte, beloofde het plechtig en fietste terug naar huis met de nieuwe buis onder zijn arm. Toen hij de schuur binnenliep, keek Huub hem hoopvol aan. “En? Wat zei Jan?” Gijs gooide de buis op tafel en zei droog: “Jan zegt dat je een lul bent.” Huub keek hem even verbaasd aan, barstte toen in lachen uit en pakte zijn zaag weer op. Deze keer mat hij drie keer voordat hij begon te zagen. Het frame werd uiteindelijk perfect, en de broers hadden er een goed verhaal bij voor op de fietsclub.

Bernard Hinault wint in 1981 de Amstel Gold Race. Hinault doet mee met de nodige tegenzin, totaal onvoorbereid komt hij in Limburg aan, neemt slechts enkele ploeggenoten mee en ploegleider Guimard heeft zijn ploegleidersauto zelfs thuisgelaten….. hij regelt de Gazelle ploegleidersauto met Ben van Erp (R.I.P) aan het stuur en Herman Braun als mecanicien. Tijdens de koers reed Hinault lek en Braun stak supersnel een ander wiel…na de koers kreeg Herman van Bernard (De Das) als dank zijn WK trui en deze is nog steeds in bezit van Braun Cycling

Welcome to WordPress. This is your first post. Edit or delete it, then start writing!